مقایسه تاثیر آموزش گروهی و فردي بر انگیزه ترك سیگار در بیماران عروق کرونري

خلاصه فارسی

مقدمه: ترک سیگار و یا کاهش مصرف آن به‌طور چشمگیری خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی و سایر بیماری‌های مرتبط با مصرف سیگار را کاهش می‌دهد. به نظر می‌رسد آموزش و نحوه آموزش بر انگیزه ترک سیگار مؤثر باشد. این مطالعه باهدف تعیین مقایسه‌ی آموزش گروهی و فردی بر انگیزه ترک سیگار در بیماران عروق کرونری بستری در بیمارستان بوعلی سینا قزوین انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربي با طرح سه گروه آموزش فردی، آموزش گروهی و گروه کنترل است. تعداد نمونه‌ها ۲۵۵ بیمار( 85 نفر در هر گروه) بود. نمونه ها افراد سیگاری با تشخیص بیماری عروق کرونری بستری در بیمارستان بوعلی سینا قزوین بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه دو ‌قسمتی که شامل اطلاعات دموگرافیک، میزان انگیزه برای ترک سیگار بود استفاده شد. اطلاعات قبل از شروع آموزش، چهار هفته و سپس سه ماه بعد از اتمام آموزش جمع‌آوری شد. نتایج نهایی یا استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی(میانگین.انحراف معیار و درصد) و تحلیل آنووا و آزمون پوست هاک با استفاده از spss v21 انجام شد. نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد انگیزه ترک سیگار در پیگیری اول (4 هفته پس از مداخله) شمامل؛ 26 نفر (2/10 درصد) انگیزه‌ای برای ترک سیگار نداشتند و 229 نفر (8/98درصد) انگیزه بالایی برای ترک سیگار داشتند و بیش‌ترین انگیزه برای ترک سیگار در واحدهای موردمطالعه در آموزش گروهی با فراوانی 84 (7/97 درصد) و سپس آموزش فردی82 نفر (6/97 درصد) و درنهایت گروه کنترل با فراوانی 63 نفر (1/74 درصد)بود، بالاترین میزان انگیزه برای ترک سیگار در پیگیری اول بعد از مداخله در گروه آموزش گروهی می‌باشد. که این مقدار در سه گروه قبل از مداخله و بعد از مداخله رابطه معنی‌داری داشت (p value=0). همچینین در پیگیری دوم (3 ماه پس از مداخله) 43 نفر (9/16 درصد) انگیزه‌ای برای ترک سیگار نداشتند و 212 نفر (1/83 درصد) انگیزه بالایی برای ترک سیگار داشتند. انگیزه ترک سیگار در سه گروه کنترل، آموزش فردی و آموزش گروهی به ترتیب 3/3±18/8، 8/2 ±75/13 و 7/2 ± 3/13 می‌باشدکه بیش‌ترین نمره انگیزه برای ترک سیگار در واحدهای موردمطالعه در آموزش گروهی با فراوانی 83 (5/95 درصد) و سپس آموزش فردی80 نفر (2/95 درصد) و درنهایت گروه کنترل با فراوانی 49 نفر (6/57 درصد)بود. بالاترین میزان انگیزه برای ترک سیگار در پیگیری دوم بعداز مداخله در گروه آموزش گروهی می‌باشد. که این مقدار در سه گره قبل از مداخله و بعداز مداخله رابطه معنی‌داری دارد (p value=0). بحث و نتیجه گیری: آموزش یک عامل مهم و تاثیر گذار برای افزایش انگیزه ترک سیگار در بیماران کرونری است. از سویی آنچه که مهم تر می باشد ماندگاری انگیزه ترک سیگار در بیماران کرونری است که باعث کاهش عوارض بیماری و افزایش کیفیت زندگی بیماران کرونری می شود. در مجموع یافته مطالعه حاضر نشان داد طراحی برنامه آموزشی گروهی تاثیر بسزایی در افزایش انگیزه و همچنین ایجاد رفتار ماندگار و انگیزه طولانی مدت برای ترک سیگار در بیماران کرونری است.

عنوان انگليسی

Comparison of the Effect of Group and Individual Training on Smoking Cessation Motivation in Coronary Artery Disease Patients

خلاصه انگلیسی

Background & objectives: Quitting smoking significantly reduces the risk of cardiovascular disease and other illnesses associated with smoking. Training seems to be effective in motivating cessation of smoking. The aim of this study was to investigate and compare the effect of individual and group training on the smoking cessation motivation in coronary artery disease (CAD) patients admitted to Avesina Hospital in Qazvin. Methods: This study was a semi-experimental study conducted on smoker patients with diagnosis of CAD who were admitted to Avesina Hospital in Qazvin. 255 patients were enrolled in the study through available sampling. Patients were divided into three groups: individual training, group training and control. A standard two-part questionnaire, which included demographic data and a questionnaire of motivation to quit smoking, was used to collect data. The information was collected before training, and four and three months after the completion of the training. Data were analyzed using SPSS v.24 through descriptive statistic (mean and standard deviation), and chi-square test and one-way analysis of variance. Results: The mean of motivation score for smoking cessation before intervention in 3 groups of control, individual and group training were 9.4±2.7, 8.5±2.3, 8.7±2.4, respectively. At the first follow-up (4 weeks after intervention), these amounts in 3 groups of control, individual training and group training were 8.76±2.9, 13.5±2.5, and 5.2±14 (p= 0/001) and in the second follow-up (3 months after intervention), were 8.18±3.3, 13.3±2.8 and 14±2.7, respectively. Conclusion: The results showed that group training program resulted in increased motivation for smoking cessation. So, designing a group training program can have a significant effect on increasing motivation and creating lasting behavior for smoking cessation in CAD patients.

Document Downloads