title

بررسی اثر آتوموکستین بر شدت لکنت کودکان 12-4 ساله مراحعه کننده به درمانگاه نورولوژی کودکان اردبیل

احمدآبادی, فرزاد ، پورفرضی, فرهاد ، معتمدی, عبدالله ، معتمدی, اکرم (1399) بررسی اثر آتوموکستین بر شدت لکنت کودکان 12-4 ساله مراحعه کننده به درمانگاه نورولوژی کودکان اردبیل. دکتری تخصصی (پایان نامه) دانشگاه علوم پزشکی اردبیل.

متن کامل







[img]
پیش نمایش
متنی - گزارش نهایی طرح تحقیقاتی/ پایان نامه
1MB
[img]
پیش نمایش
متنی - گزارش نهایی طرح تحقیقاتی/ پایان نامه
1MB
[img] متنی - گزارش نهایی طرح تحقیقاتی/ پایان نامه
محدود به فقط پرسنل سامانه

1MB
[img] متنی - گزارش نهایی طرح تحقیقاتی/ پایان نامه
محدود به فقط پرسنل سامانه

596kB
[img] سایر (spss) - فایل ضمیمه
محدود به فقط پرسنل سامانه

6kB
[img] سایر (spss) - فایل ضمیمه
محدود به فقط پرسنل سامانه

3kB

آدرس اینترنتی رسمی : http://lib.arums.ac.ir

خلاصه فارسی

سابقه و هدف: از آنجایی که لکنت اختلال صحبت کردن شایعی در افراد تمامی سنین است و بهبود مهارت های کلامی یکی از ضروریات دوران کودکی است، لذا لازم است اختلالات مربوط به کلام و صحبت کردن از همان دوران کودکی یعنی سنین 2 تا 4 سالگی که سن آغاز این اختلال است، مورد توجه قرار گیرد. درمان استاندارد معرفی شده برای لکنت گفتاردرمانی است و تا کنون دارویی که بطور ویژه برای این اختلال به کار رود معرفی نشده است. از طرفی داروی آتوموکستین که در حال حاضر در درمان بیش فعالی-نقص توجه((ADHD)Attention-Deficit Hyperactivity Disorder) به کار می رود، با توجه به مکانیسم های فارماکولوژیکی از قبیل مهارکنندگی انتخابی بازجذب نوراپی نفرین و نیز خواص دوپامینرژیک آن به نظر می رسد در درمان لکنت تأثیر داشته باشد. لذا بر آن شدیم تا کارآزمایی بالینی در این جهت ترتیب داده و اثر این دارو در بیماران مبتلا به لکنت را مورد ارزیابی قرار دهیم. مواد و روش ها: تعداد 100 نفر از بیماران مبتلا به لکنت 12-4 سال که به درمانگاه نورولوژی کودکان مراجعه کردند، به صورت اتفاقی و بر اساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه مداخله(50 نفر) و کنترل(50 نفر) تقسیم شدند. به یک گروه داروی آتوموکستین تجویز شد و برای گفتاردرمانی ارجاع شدند و گروه دیگر تحت درمان با گفتاردرمانی به علاوه پلاسبو قرار گرفتند. در اولین مراجعه و 3 ماه بعد از مداخله برای هر دو گروه پرسشنامه ارزیابی شدت لکنت (SSI4) تکمیل شد و نتایج مورد آنالیز آماری قرار گرفت. یافته ها: شدت لکنت در هر دو گروه مداخله و کنترل بعد از 3ماه درمان کاهش یافت، اما در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل شدت لکنت بطور معناداری کمتر بود. شدت لکنت در سنین 95-60ماه بیشترین میزان را داشت. در بیماران چپ دست، بیماران با سابقه خانوادگی مثبت، تغذیه با شیرخشک و بیماران با احساس ناامنی در خانواده لکنت شدت بیشتری داشت. در عین حال شدت لکنت با جنسیت، ابتلا همزمان به ADHD، چند زبانه بودن، ساعات تماشای تلویزیون، وجود تیک صوتی یا حرکتی، ساعات خواب و استفاده از پستانک ارتباط معناداری نداشت. نتیجه گیری: داروی آتوموکستین در درمان اختلال لکنت همراه با گفتاردرمانی اثربخش است و می تواند به عنوان درمان کمکی در کنار گفتاردرمانی مورد استفاده قرار گیرد.

عنوان انگليسی

The effect of atomoxetine on stuttering severity in children aged 4-12 years referred to Ardabil Pediatric Neurology Clinic

خلاصه انگلیسی

Since stuttering is a common talking disorder in people of all ages and the improvement of verbal skills is one of the necessities of childhood, so it is necessary to attent to verbal problems from the same childhood ages 2 to 4 when the age of onset of this disorder. The standard treatment for stuttering is speech therapy, and no drug has been specifically used for this disorder. On the other hand, the drug atomoxetine, which is currently used in the treatment of Attention-Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), appears to be due to pharmacological mechanisms such as selective inhibition of norepinephrine reuptake and its dopaminergic properties. It seems to have an effect on stuttering. Therefore, we decided to conduct a clinical trial to evaluate the efficacy of this drug in patients with stuttering. Materials and Methods: One hundred patients with stuttering age range of 4-12 years who referred to pediatric neurology clinic were divided into experimental (n = 50) and control (n = 50) groups. One group received atomoxetine and were referred for speech therapy and the other group was treated with speech therapy and placebo. At the first visit and 3 months after the intervention, both groups completed the Stuttering Severity Questionnaire (SSI4) and the results were statistically analyzed. Results: The severity of stuttering decreased in both experimental and control groups after 3 months of treatment, but the stuttering intensity was significantly lower in the experimental group. The severity of stuttering was highest in 60-95 month olds. In left-handed patients, patients with a positive family history, breastfeeding, and patients with insecurity were more severe in the stuttering family. However, the severity of stuttering was not significantly correlated with gender, co-morbidity with ADHD, multilingualism, hours of television viewing, acoustic or motor ticking, hours of sleep, and pacifier use. Conclusion: Atomoxetine is effective in the treatment of stuttering disorder with speech therapy and can be used as adjunctive therapy along with speech therapy.

نوع سند :پایان نامه (دکتری تخصصی )
زبان سند : فارسی
استاد راهنما :فرزاد احمدآبادی
استاد مشاور :فرهاد پورفرضی
استاد مشاور :عبدالله معتمدی
دانشجو :اکرم معتمدی
کلیدواژه ها (فارسی):لکنت , آتوموکستین , گفتاردرمانی
کلیدواژه ها (انگلیسی):Stuttering, Atomoxetine , Speech Therapy
موضوعات :WM روانپزشکی
بخش های دانشگاهی :دانشكده پزشكي > واحد پژوهش > پايان نامه هاي دفاع شده
دانشكده پزشكي > گروه اطفال ، پزشکی اجتماعی
دانشكده پزشكي > گروه پوست ، روانپزشکی و نورولوژی
کد شناسایی :15185
ارائه شده توسط : آقای فرهاد خدایی
ارائه شده در تاریخ :10 بهمن 1400 10:30
آخرین تغییر :10 بهمن 1400 10:30

فقط پرسنل کتابخانه صفحه کنترل اسناد

Document Downloads

More statistics for this item...