بررسی مقایسه ای نسبت MMP-2 و TIMP-1 در بیماران مبتلا به زخم پپتیک حساس و مقاوم به درمان هلیکوباکترپیلوری

خلاصه فارسی

زمینه: هلیکوباکترپیلوری (H. Pylori) از جمله عوامل اصلی ایجاد کننده زخم پپتیک می¬باشد. درمان موفقیت¬آمیز عفونت H. Pylori به دلیل شیوع فزاینده مقاومت آنتی‌بیوتیکی یک چالش جهانی است. مطالعات نشان داده است که ماتریکس متالوپروتئینازها و مهارکننده‌های آنها، در پروسه ایجاد و ترمیم پپتیک اولسر موثر می‌باشند که خود می‌تواند حاکی از امکان استفاده از آن‌ها به عنوان فاکتوری جهت سنجش سیر بهبود زخم باشد. هدف: این مطالعه با هدف مقایسه نسبتTIMP-1 و MMP-2 در بیماران مبتلا به زخم پپتیک حساس و مقاوم به درمان هلیکوباکترپیلوری انجام گرفته است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی-تحلیلی با گروه کنترل تعداد 95 بیمار که تحت اندوسکوپی قرار گرفته بودند و برای آنها توسط فوق تخصص گوارش، زخم پپتیک در زمینه عفونت هلیکوباکتر پیلوری مطرح شده بود و تحت درمان ریشه کنی استاندارد 4 دارویی قرار گرفته بودند و پس از درمان جهت تایید ریشه کنی عفونت برای آنها آنتی‌ژن هلیکوباکتر پیلوری در مدفوع بررسی گردیده بود، وارد مطالعه شدند. از بین این بیماران 54 نفر به عنوان گروه مقاوم به درمان با آنتی‌ژن مدفوع مثبت، و 41 نفر نیز به عنوان گروه حساس به درمان با آنتی‌ژن منفی و ۲۰ نفر نیز که آندوسکوپی طبیعی داشتند به عنوان گروه کنترل وارد مطالعه شدند. پس از اخذ رضایت نامه از بيماران 5 سی سی نمونه خون جهت تعيين سطح خونی MMP-2 و TIMP-1 گرفته شد و سپس نسبت MMP-2 و TIMP-1 مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین سنی کل بیماران 9.913 ± 52.23 سال بود. برای افرادی که مبتلا به زخم پپتیک در زمینه H. Pylori بودند افزایش معنادار در نسبت MMP-2 به TIMP-1 مشاهده شد (P<0.05). بین نسبت MMP-2 و TIMP-1 با پاسخ به درمان و شواهد آندوسکوپی بیماران ارتباط معنادار وجود داشت و این نسبت در افرادی که زخم پپتیک در ناحیه معده و دئودنوم را به طور همزمان داشتند نسبت به دیگر انواع زخم‌ها بیشترین میزان افزایش مشاهده شد (P<0.05). همچنین بیشترین میزان مقاومت به ترتیب در گروه زخم پپتیک همزمان معده و دئودنوم، زخم پپتیک معده به تنهایی، زخم پپتیک دئودنوم به تنهایی و کمترین میزان در جامعه کنترل مشاهده شد.(P<0.05) نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که زخم پپتیک به دنبال عفونت H. Pylori موجب افزایش نسبت MMP-2 و TIMP-1 می‌شود. احتمال دارد که بتوان از آن به عنوان فاکتور پیش بینی کننده مقاومت به درمان در بیماران هلیکوباکتر پیلوری بهره جست.

عنوان انگليسی

Evaluation of changes in the ratio of TIMP-1 and MMP-2 in patients with gastric peptic ulcer sensitive and resistant to Helicobacter pylori treatment

خلاصه انگلیسی

Background: Helicobacter pylori is one of the main causes of peptic ulcer. Successful treatment of Helicobacter pylori (H. Pylori) infection is a global challenge due to the increasing prevalence of antibiotic resistance. Studies have shown that matrix metalloproteinases and their inhibitors are effective in the process of peptic ulcer formation and repair, which may indicate that they can be used as a factor in measuring the healing process of wounds. Aim: The aim of this study was to compare the ratio of TIMP-1 and MMP-2 in patients with sensitive and resistant peptic ulcer to Helicobacter pylori treatment. Materials and Methods: In this study, 95 patients who underwent endoscopy and were diagnosis with peptic ulcer due to Helicobacter pylori infection by a gastroenterologist, and were treated with standard 4 drug eradication regimen and afterward for confirming the eradication of the infection, test for Helicobacter pylori antigen in stool was checked were enrolled. Among these patients, 54 patients were considered as resistant group with positive stool antigen, and 41 patients were considered as sensitive group with negative antigen treatment. 20 patients with normal endoscopy were included in the study as the control group. After obtaining consent from the patients, 5 cc of blood samples were taken to determine the blood levels of MMP-2 and TIMP-1 and then the ratio of MMP-2 and TIMP-1 was evaluated. Results: The mean age of all patients was 52.23 ± 9.29 years. For people with peptic ulcer, a significant increase in the ratio of MMP-2 to TIMP-1 was observed (P <0.05). There was a significant relationship between MMP-2 to TIMP-1 ratio with response to treatment and endoscopic evidence of patients and this ratio was highest in people who had peptic ulcer in the stomach and duodenum at the same time compared to other types of ulcers (P <0.05). Also, the highest resistance was observed in the group of simultaneous peptic ulcer of the stomach and duodenum, peptic ulcer of the stomach alone, peptic ulcer of the duodenum alone and the lowest in the control group, respectively (P <0.05). Conclusion: The results of statistical samples showed that peptic ulcer due to H. Pylori infection increases the ratio of MMP-2 and TIMP-1. It is possible that it can be used as a predictor of resistance to treatment in Helicobacter pylori patients.

Document Downloads