بررسی ارتباط نوع درمان با اضطراب دندانپزشکی و رفتار کودکان 6 تا 10 ساله در اردبیل

Persian Abstract

مقدمه: اضطراب دندانپزشکی کودکان یکی از بزرگترین مشکلات تمامی دندانپزشکان به ویژه متخصصان اطفال، است. ارزیابی زودهنگام اضطراب دندانپزشکی، جهت تسهیل تشخیص و تضمین ویزیتی خوشایند، بسیار مهم می باشد. کودکان مضطربی که تمایلی به همکاری ندارند، کمتر به دندانپزشک مراجعه می کنند؛ که این عمل می تواند موجب بهداشت دهانی به مراتب بدتر در این بیماران نسبت به همسن‌وسالانشان شود. با توجه به این موارد، هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط نوع درمان با اضطراب دندانپزشکی و رفتار کودکان 6 تا 10 ساله می باشد. مواد و روش انجام کار: در این مطالعه ی مقطعی، 306 کودک 6 تا 10 ساله که به مطب متخصصین دندانپزشکی کودکان مراجعه کرده بودند، شرکت داده شدند. کودکان دارای بیماری های سیستمیک، مشکلات روحی روانی و اختلالات رشدی تکاملی از مطالعه حذف شدند. پرسشنامه ای در اختیار والدین کودک قرار داده شد که در آن در مورد اطلاعات دموگرافیک کودک و فاکتورهای مؤثر بر میزان اضطراب سؤال شده بود. میزان اضطراب کودک با استفاده از پرسشنامه ی (facial image scale) قبل و پس از درمان تعیین شد. مقیاس فرانکل نیز جهت تعیین نوع رفتار کودک حین درمان، توسط دندانپزشک معالج تکمیل شد . تمامی داده های به دست آمده از مطالعه، وارد برنامه¬ی SPSS نسخه ی 20 شدند و سپس توسط آزمون های آماری کای دو و (oneway ANOVA) آنالیز گردیدند. یافته ها: 47/7 درصد از شرکت کنندگان، دختر و 52/3 درصد از آنان پسر بودند. نتایج نشان دادند که میان نوع درمان انجام شده در جلسه‌ی فعلی (0/09=P)، جنسیت کودک (0/055=P)، میزان تحصیلات (0/82=P تحصیلات مادر و 0/09=P تحصیلات پدر) و سن والدین (0/46=P سن مادر و 0/76=P سن پدر) و میزان اضطراب دندانپزشکی کودک، رابطه ی معناداری وجود ندارد. نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که کودکانی که فرزند سوم یا بیشتر خانواده بودند (0/009=P)، کودکانی با سن بیشتر (0/004=P)، کودکانی که رفتار و همکاری مثبتی حین درمان و تهیه‌ی رادیوگرافی (0/001>P) داشتند، کودکانی که قبل و بعد از درمان احساس خوشحالی می¬کردند (0/001>P)، بیماران دارای سابقه ی قبلی مراجعه به دندانپزشکی (0/02=P) و کودکانی که سابقه¬ی تجربه ی درمان ترمیمی در جلسه‌ی قبلی ملاقات دندانپزشکی داشتند (0/01=P)، میزان اضطراب دندانپزشکی کمتری را نشان دادند. نتیجه‌گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، فاکتورهای متعددی از جمله سن کودک، سابقه ی مراجعه به دندانپزشکی و ترتیب تولد کودک در خانواده بر میزان اضطراب دندانپزشکی کودکان تأثیر می گذارند. با توجه به تحمیل هزینه های بالای مشکلات بهداشت دهان بر روی سیستم درمانی و همچنین، نقش مهم معاینات و مراجعه به دندانپزشک در جلوگیری از پوسیدگی های دندانی و نقش مهم اضطراب دندانپزشکی کودکان در اجتناب از ویزیت دندانپزشکی و حتی امکان انتقال آن به دوره ی بزرگسالی، شناخت بیشتر فاکتورهای مؤثر بر میزان اضطراب کودکان را ضروری می سازد.

Title

Evaluation of the relationship between the type of treatment and dental anxiety and behavior of children 6-10 years old in Ardebil

English Abstract

Introduction: Dental anxiety in children is one of the biggest challenges for all the dentists, especially the pediatric dentists. This anxiety causes many problems for the dentists and the parents. Early assessment of dental anxiety is essential for facilitation of diagnosing dental problems in children. Anxious children who are not willing to cooperate, visit the dentists less, which can lead to worse oral health than their peers. Therefore, the aim of this study is assessing the relationship between the type of the treatment and dental anxiety and behavior of children aged 6-10 years old in Ardebil. Material and Methods: In this cross-sectional study, 306 children aged 6-10 years old who had referred to pediatric dentists participated. Children with systemic diseases, psycho-mental problems or developmental problems were excluded from this study. Parents were asked to complete a questioner about demographic information and factors influencing the dental anxiety of their children. The level of dental anxiety of the child was assessed by facial image scale before and after the treatment. Frankl behavioral scale was used by the dentist to assess the behavior and anxiety of the child during the treatment. Results: Among the participants, 47.7% of the children were girls and 52.3% of them, were boys. The results showed no relation between the gender of the children and the level of their dental anxiety (P=0.055). But, older children showed lower levels of dental anxiety (P=0.004). There was no relation found between the level of education and the age of the parents (the level of education of mother: P=0.82, the level of education of father: P=0.09, the age of mother: P=0.46, the age of father: P=0.76) and the level of dental anxiety of children. This study showed that, the third or more children of the families (P=0.009), children with positive behavior during dental treatments (P<0.001) and taking radiographs (P<0.001), children who feel very happy or happy before and after the treatment (P<0.001), children with past dental experiences (P=0.02) and children who had experienced restorative treatments (P=0.01), had shown lower levels of dental anxiety. But, no relation was found between the type of the treatment done on the present session and the level of children’s dental anxiety (P=0.09). Conclusion: According to the results of the present study, many factors including the age of the child, the order of birth, and previous dental experiences influence the level of children’s dental anxiety. As oral health problems and dental treatments cause high expenses for the public health system and also, the importance of regular dental visits for the prevention of dental caries, it’s important to know the influencing factors of children’s dental anxiety, which can even transfer into adulthood, as it’s a major factor in dental visit avoidance.

Document Downloads