بررسی شیوع ترومبوآمبولی ریه در اجساد ارجاعی به مرکز پزشکی قانونی تهران باسابقه بستری منتهی به فوت در بیمارستان

Persian Abstract

ترومبوآمبولی ريه يکی از علل اصلی مرگ ناگهانی در سيستم تنفسی و علت شايع مرگ در بيماران بستری است که با علايم و نشانه های مختلف و غيراختصاصی تظاهر پيدا می کند. از اين رو تشخيص آن در بالين مهم و مشکل میب اشد. کمتر از نيمی از مواردی که پزشک معالج به ترومبوآمبولی ريه مشکوک بوده است در اتوپسی تأييد می- شود ( 1). برای تشکيل ترومبوز فاکتور اصلی، کاهش سرعت جريان خون در افراد با بستری طولانی مدت است ( 2). اين مطالعه روی 200 مورد جسد ارجاعی با سابقه بستری بيش از 48 ساعت در بيمارستان، بدون درنظرگرفتن علت بستری و به روش مقطعی انجام گرفت. پس از کالبدگشايی و بررسی ماکروسکوپی و ميکروسکوپی، شيوع ترومبوآمبولی ريه 5/ 13 ٪ تعيين گرديد. در مطالعات مشابه شيوع آن 3/ 8٪، 6/ 14 ٪ ، 9٪ و 6/ 10 ٪ موارد تعيين شده است ( 6 - 3). با مقايسه توزيع فراوانی در گروه های مختلف سنی که ترومبوآمبولی ريه داشتند، با افزايش سن، شيوع ترومبوآمبولی ريه افزايش نشان داد به طوريکه 63 ٪ موارد ترومبوآمبولی ريه در بالای 50 سال بود. در مطالعه مشابهی در 85 ٪ موارد، ترومبوآمبولی ريه بالای سن 50 گزارش شده است ( 3). از 27 مورد ( 5/ 13 ٪) ترومبوآمبولی مثبت ريه، 16 مورد ( 8٪) در جنس مذکر و 11 مورد ( 5/ 5٪) در جنس مؤنث بود. با توجه به آزمون آماری فيشر ( 3/ P=0 ) از نظر وجود ترومبوآمبولی ريه تفاوت معنی داری بين دو جنس وجود ندارد که در مطالعه مشابه ديگر نيز هيچ تفاوتی در مورد ارتباط جنس با اين بيماری يافت نشده است ( 8). از 27 مورد ( 5/ 13 ٪) ترومبوآمبولی مثبت ريه، 21 مورد ( 5/ 10 ٪) بيش از 10 روز در بيمارستان بستری بودند که با افزايش طول مدت بستری شيوع ترومبوآمبولی ريه افزايش نشان داد. براساس آزمون پيرسون ( 001 / P<0 ) داده ها معنی دار است به طوريکه ميانگين طول مدت بستری در گروهی که ترومبوآمبولی ريه داشتند بيشتر از گروهی بود که ترومبوآمبولی ريه نداشتند ( 001 / .(P <0 از 27 مورد ( 5/ 13 ٪) ترومبوآمبولی مثبت ريه، 14 مورد ( 7٪) به علت تروما و 13 مورد ( 5/ 6٪) به علل غيرتروما بستری شده بودند. از 27 مورد ترومبوآمبولی مثبت ريه در 12 مورد يعنی 44 / 44 ٪ موارد، علت فوت ترومبوآمبولی ريه تعيين گرديد. در مطالعات مشابه در ٪37/5 موارد ترومبوآمبولی ريه کشنده بود ( 3). در بررسی آسيب شناسی نمونه بيشترين يافته انفارکتوس ريه و ادم خونريزی دهنده بود. در 34 مورد در بررسی ماکروسکوپی شک به ترومبوآمبولی ريه ايجاد شده که در 20 مورد آنها ترومبوآمبولی ريه در بررسی آسيب شناسی (ميکروسکوپی) تأييد گرديد و همچنين در 7 مورد که در مطالعه ماکروسکوپی شک به ترومبوآمبولی ريه وجود نداشت در بررسی آسيب شناسی (ميکروسکوپی) ترومبوآمبولی ريه گزارش شد. تجزيه و تحليل آماری نشان داد که تفاوت معنی داری از نظر تشخيص ترومبوآمبولی ريه در بررسی ماکروسکوپی و ميکروسکوپی وجود دارد ( P<001 ). در مطالعه محل ترومبوآمبولی ريه بيشترين محل، شاخه های انتهايی شريان ريوی بود. در اين مطالعه تشخيص ترومبوآمبولی ريه در بالين بيمار و قبل از فوت در 53 ٪ موارد صحيح بود. براساس آزمون آماری فيشر P<0/001) ) از نظر احتمال تشخيص قبل از فوت و همچنين تشخيص طی بررسی ميکروسکوپی، تفاوت معنی داری حاصل شد در حاليکه در مطالعه مشابه فقط در 34 ٪ آنها قبل از فوت تشخيص صحيح داده شده بود ( 7). با توجه به يافته های اين مطالعه و در نظر داشتن ناتوانی و عوارض حاصل از استقرار ترومبوآمبولی درعروق ريوی، اقدامات زير جهت کاهش دادن مرگ و مير و ناتوانی های حاصله پيشنهاد می گردد: 1 کاهش دادن طول مدت بستری بيماران بويژه وضعيت عدم تحرک کامل 2 استفاده از اقدامات حمايتی دربيماران بستری مثل فيزيوتراپی اندام ها 3 استفاده از عوامل ضد انعقاد در بيماران بستری طولانی مدت و بيمارانی که عوامل خطر تشکيل ترومبوز دارند. 4 شروع سريع درمان در بيماران با احتمال تشخيص ترومبوآمبولی ريه در راستای کاهش دادن ناتوانی های حاصله و تحميل هزينه های اضافی بر بيمار و جامعه

Title

Prevalence of pulmonary thromboemboli among referred cadavers having hospitalization records to Tehran Legal Medicine Center

Document Downloads