بررسی تأثیر تزریق دسفرال وریدی حین تزریق خون در کاهش فریتین سرم در بیماران تالاسمی ماژور استان اردبیل

خلاصه فارسی

مقدمه: تزریق خون در بیماری تالاسمی ماژور، یک پایه‌ی درمانی مهم محسوب می‌شود. اضافه بار آهن ناشی از ترانسفوزیون طولانی مدت با استفاده از شلاتورهای آهن به خصوص دسفرال می‌تواند کاهش داده شود. تزریق دسفرال فعلاً به صورت شبانه (6 شب در هفته) و به وسیله‌ی پمپ انجام می‌شود. عدم مصرف دسفرال سبب اضافه بار آهن و عوارض ناشی از آن می‌گردد. لذا استفاده از روش‌های دیگر که تحمل آن راحت باشد و میزان دسفرال مصرفی ماهانه را کاهش دهد، ضروری به نظر می‌رسد. یکی از این روش‌ها که در مراجع اشاره شده است، تزریق هم زمان دسفرال و خون است. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی می‌باشد و بر روی بیماران تالاسمی ماژور صورت گرفته است. در این بیماران دسفرال وریدی همراه تزریق خون از طریق سه راهی تزریق می‌شود. به ازای هر پنج کیلوگرم وزن بدن یک ویال دسفرال و حداکثر چهار ویال در آب مقطر حل و در N/S 500cc رقیق و در عرض هشت ساعت انفوزیون می‌شود. اگر بیمار فشار خون بالا داشته باشد به جای N/S از سرم قندی استفاده می‌شود. در بیماران زیر 10 سال 50 میلی‌گرم و بالای 10 سال 100 میلی‌گرم ویتامین ث جویدنی قبل از شروع تزریق دسفرال وریدی داده شود. همان شب بیمار نباید از دسفرال زیرجلدی استفاده کند. نتایج: در این مطالعه ٣٤ بیمار طی زمان مورد نظر وارد مطالعه شدند که در این مطالعه ١٥ بیمار مرد (٧/٤٥%) و ١٩ بیمار زن (٣/٥٤ %) بودند. میانگین سنی بیماران ١/٢٠ با انحراف معیار٧/٥ بود. نتایج نشان داد که میزان مصرف دسفرال زیر جلدی و سه و شش ماه بعد از تزریق همزمان خون و دسفرال وریدی و همچنین متوسط میزان فریتین سه ماه بعد از مطالعه نسبت به قبل مطالعه به طور معنی‌داری کاهش یافته بود. ولی کاهش فریتین شش ماه بعد به علت کاهش خودسرانه مصرف دسفرال زیر جلدی و از لحاظ آماری معنی‌دار نبود. میزان کاهش مصرف دسفرال زیرجلدی در بیمارانی که تحت اسپلنکتومی قرار گرفته بودند بیشتر از بقیه بیماران بود. بررسی تاثیر تزریق هم زمان خون و دسفرال وریدی بر حسب سن و جنس از لحاظ آماری معنی‌دار نبود. نتیجه گیری: تزریق همزمان دسفرال وریدی و خون در بیماران تالاسمی ماژور باعث کاهش فریتین و کاهش مصرف دسفرال زیرجلدی و می‌شود که این روش در بیمارانی که اسپلنکتومی شده‌اند نیز قابل اجرا می‌باشد، لذا توصیه به استفاده از این روش می‌شود.

عنوان انگليسی

Evaluating the impact of intravenous deferoxamine during the blood transfusion on reduction of serum ferritin in Ardabil province’s patients with thalassemia major

خلاصه انگلیسی

Introduction: A blood transfusion in patients with thalassemia major is a important treatment base. Iron overload resulted from Long-term transfusion-related using iron chelators particularly by the deferoxamine can be reduced. deferoxamine transfusion is currently conducted at evening (6 nights on a week) and by the pump. Deferral of deferoxamine consumption caused iron overload and its symptoms. Furthermore, applying the other method which is easy to handle and reduce monthly deferoxamine consumption rate is essential. One of these methods which has been mentioned in references is simultaneous blood transfusion and deferoxamine. Methodology: This study is kind of cross-sectional study and it has implemented over Patients with thalassemia major. In these patients, intravenous deferoxamine transfused with a three-way connection with blood transfution. For each 5 kg of body weight, one vial of deferoxamine and maximum of four vial dissolve in distilled water and dilutd in 500cc N/S and and then transfused during eight hours. If a patient has a high blood pressure, Dextrose is used instead of N/S. In patients younger than 10 years 50 mg and over than 10 years 100 mg chewable vit-C should be given before transfusion of intravenous deferoxamine and that night the patients shouldn’t use subcoutaneus deferoxamine. Results: In this study, 34 patients studied during the intended time which 15 patients were man (45.7%) and 19% were woman (54.3%). Patient’s age average was 20.1 with 5.7standard deviation. Results showed that subcutaneous deferoxamine consumption rate and L1 three and six month after simultaneous blood transfusion and intravenous deferoxamine and also average rate of feritine three month after studying proportion to pre-studying had been reduced significantly. But ferritin reduction was not significant statistically six month after due to the arbitrary reduction of subcutaneous deferoxamine consumption and L1. reduction rate of subcutaneous deferoxamine consumption in patients who had undergone splenectomy was more than other patients. Evaluating the impact of simultaneous intravenous deferoxamine and the blood transfusion in terms of age and gender was not meaningful statistically. Conclution: Simultaneous intravenous deferoxamine and the blood transfusion on thalassemia major cause significantly feritine reduction and subcotaneous deferoxamine consumption and L1 that this method is applicable over patients who have undergone splenectomy. Therefore, It is recommended to use this method.

Document Downloads