بررسي تاثير طب فشاري با مچ‌بند بر تهوع و استفراغ حاملگي

خلاصه فارسی

با توجه به شیوع تهوع و استفراغ حاملگی NVP(Nausea and Vomiting of Pregnancy) و عوارض شناخته شده آن و گزارشات مبني بر اثر درماني طب فشاري بر NVP، اين مطالعه با هدف تعيين اثر طب فشاري با مچ‌بند بر تهوع و استفراغ حاملگي در درمانگاه هاي شهر اردبيل، سال 1384 انجام گرفت. روش کار: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی یکسو کور روي 75 نفر خانم مبتلا به NVP انجام شد. زنان شركت كننده واجد شرايط پس از همسان‌سازي از نظر شدت تهوع و استفراغ و سن حاملگي، بطور تصادفي در سه گروه 25 نفري مورد، دارونما و شاهد قرار گرفتند. گروه ها شامل گروه مورد، مچ‌ بند با دكمه فشاري به نقطه پ-6، گروه دارونما، مچ‌بند بدون فشار به نقطه پ-6 و گروه شاهد، بدون مداخله بودند. علايم تهوع و استفراغ با استفاده از پرسشنامه دو بار در روز به مدت 6 روز سنجيده شد. در سه روز اول هر سه گروه بطور يكسان و بدون مداخله و در سه روز دوم با درمان، دارونما و يا بدون مداخله پرسشنامه‌‌ها را تكميل نمودند. علايم NVP در روزهاي قبل از درمان و طول دوره درمان ثبت و مقايسه دوبه دو با آزمون های آنالیز واریانس و ویلکاکسون و توکی وکروسکال والیس تجزیه و تحلیل آماری شد. يافته‌ها: ميانگين سني زنان شركت كننده گروه هاي (مورد 92/3 ± 3/24، دارونما 32/49/24 و شاهد 38/3 ±4/25 سال) سن بارداري گروههاي (مورد 84/2 ±4/12، دارونما 19/3 ±9/12 و شاهد 81/2 ±4/12هفته) تعداد حاملگي گروههاي (مورد 7/1، دارونما6/1 و شاهد4/1 دفعه)، سطح تحصيلات، شغل، تعداد زايمان و نحوه رعايت رژيم غذايي بين گروه هاي مطالعه تفاوت آماري معني‌داري نداشتند. ميانگين نمره شدت تهوع گروه مورد از 61/18±1/25 به 06/11 ±0/12، گروه دارونما از 67/14 ± 8/22 به 31/12 ±1/16 و گروه شاهد از 48/7 ±3/16 به 92 /8 ± 5/17 تغيير يافت. ميانگين دفعات استفراغ گروه مورد از 33/3 ±1/3 به66/1 ±5/1، گروه دارونما از30/4 ±1/3 به 68/3 ±9/1 و گروه شاهد از8 2/2 ±2/1 به 44/1 ±4/1 رسيد. تفاوت ميانگين نمره شدت تهوع قبل و طول دوره درمان در گروه مورد بيشتر از گروه دارونما(043/0< p)و در گروه دارونما بيشتر از گروه شاهد بود (009/0< p). تفاوت ميانگين دفعات استفراغ در گروه مورد و دارونما بيشتر از گروه شاهد (009/0<p) ولي تفاوت بين گروه هاي مورد و دارونما معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: مچ‌ بند با دکمه فشاري در كاهش شدت تهوع نسبت به دارونما و شاهد موثر بود. مچ‌بند فشاري در كاهش دفعات استفراغ نسبت به گروه دارونما بي اثر ولي نسبت به گروه شاهد موثر بود. بنابراين مچ‌بند بدون فشاربه نقطه پ-6 نيز در كاهش علایم NVP مؤثر بوده ولي تاثير آن به اندازه مچ‌بند فشاري با فشار به نقطه پ-6 نيست. با توجه به شايع بودن NVP و عوارض مصرف داروها و موثر بودن طب فشاري، استفاده از مچ بند در خانم هاي مبتلا بهNVP پيشنهاد می گردد.

عنوان انگليسی

Effect of acupressure with wristband on nausea and vomiting of pregnancy

خلاصه انگلیسی

Background & Objectives: nausea and vomiting is one the most common problem during pregnancy. There are several reports about treating effect of acupressure for nausea and vomiting. Our propose was to investigate of p6 acupressure in reducing and relieving of symptoms of nausea and vomiting during pregnancy. Methods: A single blind clinical trial has been conducted in order to examine the effect of P6 acupressure on nausea and vomiting of pregnancy in women referring to health center of Ardebil at 2005. 75 women complained of nausea and vomiting after being matched on the basis of the intensity of nausea and vomiting and pregnancy period were invited to participate in the study. Subjects were divided into three groups of treatment, placebo, and control (25 persons in each group), accidentally. Women in treatment group use acupressure wristbands with pressure to P6 acu-point, in placebo group use acupressure wristbands without pressure to P6 and control with no intervention. The symptoms were evaluated for 6 days and twice daily using a questionnaire inspired by Rhodes Inventory of Nausea and Vomiting. In the first 3 days all there groups equally filled the questionnaire and in the second 3days the treatment and placebo groups filled there out. Data of frequency, duration, and severity of nausea and frequency of vomiting were analyzed by Analysis of variance and Wilcoxon means were compared with Tukey and Kruskal-wallis tests. Results: Analysis revealed that the participants in three groups didn't have significant differences in regard to age (treatment 24.3±3.9, placebo 24.9±4.3, control 25.4±3.3 year), gestational age (treatment 12.4±2.8, placebo 12.9±3.1, control 12.4±2.8 week) number of parity (treatment 1.7, placebo 1.6, control 1.4 times) education, job, number of pregnancy. The mean score of nausea severity decreased from 25.1±18.6 to 12.0±11.0 in treatment group, from 22.8±14.6 to 16.1±12.31 in placebo group but increased from 16.3 ±7.48to 17.5±8.92 in control group. The mean of vomiting frequency also decreased from 3.1±3.33 to 1.5±1.66 and from 3.1±4.30 to 1.9±3.68 in treatment and placebo group, respectively; but its value changed from 1.2±2.2 to 1.4±1.4 in control group. Differences between pre-treatment and treatment period of nausea and vomiting symptoms was not significant in treatment group than placebo groups (p<0.043) and it was more in the placebo compared to control group (p<0.009). Comparing of means in treatment and placebo groups showed significant difference in nausea frequency and severity but not significant differences in duration of nausea and frequency of vomiting. Conclusion: P6 acupressure wristband is effective in the treatment compared to control and placebo for reduction of severity, duration and frequency of nausea and frequency of vomiting. The wristband without pressure to P6 acu-point also is affected in reducing nausea and vomiting symptoms but its effect is lower than P6 wristband.

Document Downloads