تعیین میزان اثر بخشی تزریق کورتیکواستروئید داخل مفصلی در مقایسه با متد‌های فیزیوتراپی همراه با تجویز استامینوفن بر کاهش درد و افزایش دامنه‌ی حرکات مفصلی در بیماران مبتلا به کپسولیت چسبنده مفصل گلنوهومورال

Persian Abstract

مقدمه و هدف: کپسولیت چسبنده یک علت شایع در ایجاد درد شانه است و با دردی پیشرونده و خودبخودی و با محدود شدن دامنه ی حرکات فعال و غیر فعال مفصل شانه مشخص می شود. استامینوفن و NSAID گزینه های خط اول برای تسکین درد در بیماران هستند. تجویز کورتون خوراکی در کوتاه مدت باعث کاهش درد بیماران می شود و می توان در موارد خاص که نتیجه گیری کوتاه مدت ارجحیت داشته باشد مد نظر قرار داد ولی فواید آن در دراز مدت با توجه به به ریسک تجویز کورتون ناشناخته مانده است. فیزیوتراپی باعث کاهش درد بیماران به طور متوسط 6-4 هفته پس از شروع فیزیوتراپی و باعث افزایش حرکات فعال و غیر فعال مفصل شانه به طور متوسط 3ماه پس از شروع فیزیوتراپی می شود. تزریق کورتون داخل مفصلی در کوتاه مدت نسبت به روش های فیزیوتراپی تاثیر بیشتری دارد و عوارض ناخواسته ی کورتون ها در این متد ناچیز می باشد ولی این یافته ها برای تزریق قاطعانه کورتون به مفصل کافی نیست. از این رو برآن شدیم تا با طراحی این مطالعه میزان اثر بخشی تزریق کورتیکواستروئید داخل مفصلی در مقایسه با متد های فیزیوتراپی همراه با تجویز استامینوفن بر کاهش درد و افزایش دامنه ی حرکات مفصلی در بیماران مبتلا به کپسولیت چسبنده مفصل گلنوهومورال را تعیین کنیم و راه کارهای درمانی بهتری را برای بیماران اتخاذ نماییم. مواد و روشها: تمام بیماران پیش از شروع درمان تحت آزمایش های Screening شامل FBS,ESR,CBC,TFT و رادیوگرافی شانه قرار گرفتند. تزریق Triamcinolone با دوز mg 40 به مفصل شانه به صورت هفتگی به مدت 4 هفته و شروع استامینوفن با دوز 500 میلی گرم در هر 6 ساعت به مدت 4 هفته به همراه فیزیوتراپی، انجام شد. اطلاعات درد و حرکت بیماران، پیش و پس از انجام مداخله ثبت شده و مورد آنالیز قرار گرفتند. یافته‌ها: در کل ٪60 مبتلایان مطالعه‌ی حاضر را زنان تشکیل می‌دادند. میانگین سنی اعضای گروه دریافت کننده کورتون)58/4 ± 43/55 سال و میانگین سن اعضای گروه دریافت کننده فیزیوتراپی و استامینوفن43/5 ± 96/53 سال بود. هر دو درمان در کاهش درد بیماران مؤثر بودند. در بررسی حرکات مختلف مفصل شانه، در 5 حرکت ابداکسیون، فلکسیون، اکستنسیون، چرخش به داخل و چرخش به خارج، مشاهده شد که در انتهای روند درمانی،‌ گروه دریافت کننده‌ی کورتیکواستروئيد داخل مفصلی نسبت به گروه دیگر به صورت معنی‌داری بهتر عمل می‌کند ولی در دراز مدت توانایی حرکتی دو گروه تفاوت معنی داری با هم ندارد بحث و نتیجه گیری: در نهایت به نظر می‌رسد استفاده از کورتیکواستروئيد داخل مفصلی با توجه به نقش آن در کاهش درد در بلند مدت و افزایش دامنه حرکتی فرد در کوتاه مدت نسبت به روش فیزیوتراپی تنها ارجحیت داشته باشد.

Title

Determine the efficacy of intra-articular corticosteroid injections compared with the method of physical therapy treatment with acetaminophen to reduce pain and increase joint range of motion in patients with glenohumeral adhesive capsulitis

English Abstract

Introduction: adhesive capsulitis is a common cause of shoulder pain. Progressive pain and motion limitation are the major signs of this disorder. Acetaminophen and NSAID for pain relief are the first-line medication in patients. Physiotherapy is a kind of treatment which is effective in pain relief and motion enhancement in 2-6 months. Intra-articular corticosteroid injection is more effective in the short term than the physical therapy and cortisone side effects of this method is small, but the findings inject is not enough to confirm the Priority of this method. So we decided to design this study to evaluate the efficiency of physical therapy and intra-articular corticosteroid in treatment of adhesive capsulitis. Materials and Methods: Screening tests for all patients before starting treatment, including FBS, ESR, CBC, TFT and radiographs were performed. Triamcinolone to the shoulder joint performed weekly for 4 weeks. Oral acetaminophen performed every 6 hours for 4 weeks. Gathered information of pain and motion of patients, before and after the intervention were recorded and analyzed. Results: 60% of study patients were women. The average age of members of the first group 55/43 ± 4/58 years and the average age of members of the second group 53/96 ± 5/43 years. Both treatments were effective in reducing pain. In examining the different movements of the shoulder joint in short periods, abduction, flexion, extension, internal rotation and external rotation of intra-articular corticosteroid group was significantly better than other group, but long-term mobility was not significantly different between two groups. Conclusions: Finally, it seems that the use of intra-articular corticosteroid due to its role in reducing long-term pain and increasing short-term range of motion compared to physical therapy alone is preferred.

Document Downloads