بررسی اثر ضد لیشمانیایی پاراکوات (Paraquat) روي پروماستيگوت هاي ليشمانيا ماژور به روش شمارش سلولی و MTT

خلاصه فارسی

سابقه و هدف : لیشمانیوز گروهی از بیماری های عفونی است که توسط گونه‌های مختلف جنس لیشمانیا ایجاد می‌شود و تظاهرات بالینی آن به فرم‌های جلدی ، جلدی مخاطی، احشایی و جلدی منتشر دیده می‌شود. شیوع این بیماری بسیار بالاست بطوریکه 12 میلیون نفر در جهان با این بیماری درگیر هستند و تخمین زده شده سالیانه دو میلیون ابتلا جديد گزارش مي شود. در ایران لیشمانیوز جلدی شایع است. داروهای خط اول مورد استفاده در درمان لیشمانیوز، ترکیبات 5 ظرفیتی آنتیموان (گلوکانتیم) می‌باشند که دارای عوارض جانبی متعدد مثل مسمومیت دارویی هستند. از سوی دیگر مقاومت انگل نسبت به‌این دارو در حال افزایش می‌باشد. داروهای خط دوم از جمله آمفوتریسین B و میلتفوسین می‌باشند که این داروها نیز دارای عوارض دارویی بوده و هزینه بالایی را به بیماران تحمیل می‌نماید. باتوجه به اثرات سيتوتوكسيك پاراكوات ، اين مطالعه براي ارزيابي اثر ضد ليشمانيايي پاراكوات روي ليشمانيا ماژور در مقايسه با گلوكانتيم طراحي شد. مواد وروش ها : بعد از کشت انگل های لیشمانیا ماژور در محیط کشت BHI، به تعداد 106×2/5 سلول در هر چاهک پلیت های 96 خانه اضافه گردید. پاراکوات در رقت‌های 39، 58/6، 78/1، 117/2، 156/2، 234/3، 312/5، 468/7، 625، 937/5 و 1250 میکروگرم بر میلی‌لیتر روی آنها اضافه شد. جهت گروه کنترل از داروی گلوکانتیم در رقت‌های مختلف استفاده شد. پلیت‌های کشت به مدت 48 ساعت در دمای 24 درجه سانتیگراد انکوبه شدند. سپس به مدت 10 دقیقه در دمای چهار درجه سانتریفیوژ شده و محلول رویی خارج گردیده،50 میکرولیترMTT اضافه گردید. بعد از 3 ساعت انکوباسیون در دمای 24 درجه، 100 میکرولیتر حلال DMSO افزوده و بعد از 15 دقیقه جذب نوری را با دستگاه الیزا ریدر (nm570) قرائت گردید. همچنین تاثیر غلظت‌های مختلف دارو روی رشد انگل با استفاده از هموسایتومتر و رنگ امیزی با رنگ حیاتی تریپان بلو انجام پذیرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که با افزایش غلظت پاراکوات در محیط کشت، میزان بقای سلولی و تعداد سلول‌های لیشمانیا درمقايسه با گروه كنترل کاهش پیدا کرد((p<0/05 و این میزان در غلظت 468 میکروگرم بر میلی‌لیتر، به صفر میل می‌کند. در این بررسی IC50 برابر با 272/46ميكروگرم بود. یافته‌های روش شمارش با هموسایتومتر نتایج آزمایش MTT را تأیید کرد. نتیجه گیری: پاراكوات اثر مهاري قوي روي پروماستيگوت هاي ليشمانيا ماژور دارد.مطالعات بيشتر براي ارزيابي تاثير پاراكوات به شكل invivo لازم مي باشد.

عنوان انگليسی

Evaluation of anti leishmanial effect of Paraquat on Leishmania major promastigote by MTT assay

خلاصه انگلیسی

Background & objective: Leishmaniosis is a group of infectious diseases that are caused by various species of Leishmania, and its clinical manifestations include: cutaneous, mucocutaneous, visceral and diffused cutaneous leishmaniasis. The prevalence of disease is high, and 12 million people are involved by leishmaniasis, 350 million people are being threated around the world, and it is estimated that there are 2 million new cases, annually. Cutaneous leishmaniasis is common in Iran. The first-line drugs used for leishmaniasis treatment are pentavalent antimonials (Glucantime) which have multiple side effects such as drug toxicity. Moreover, parasite resistance to this drugs is rising around the world. Second-line drugs including Amphotricine B and Miltefosine have also side effects and expensive for patients. According to the cytotoxic effects of paraquat, this study was conducted to evaluate the anti leishmanial effect of paraquat, in comparison Glucantime on Leishmania major promastigotes by MTT assay. Methods: Leishmania major was cultivated in BHI medium. A number of 2.5×106 promastigotes in BHI medium in stationary phase were added to each well of the 96 well culture plate. Paraquat was added at different concentrations (39, 58.6, 78.1, 117.2, 156.2, 234.3, 312.5, 468.7, 625, 937.5 and 1250 µg/ml). As a control group, Glucantime was used in different dilutions. The parasites were incubated for 48 hours in 24 ° C. The plate centrifuged for 10 minutes at 4 ° C and supernatant were discarded, 50 μl MTT was added into each well and, after three hours of incubation at 24 ° C, 100 μl of DMSO was added and OD was measured by a microplate ELISA reader (nm570). In addition, Trypan blue assay was performed to evaluate paraquat effect on Leishmania major promastigotes. Results: MTT results showed that increasing concentrations of paraquqt could significantly reduce cell viability and number of Leishmania major promastigots compared to the control group (p<0.05). In concentrations of 468 µg/ml, all promastigotes were killed. In this study, the IC50 was 272/46 µg/ml. Trypan blue assay confirmed results of MTT assay. Conclusion: Paraquat has strong inhibitory effect on Leishmania major promastigots. More expended studies are needed to evaluate its effect in “in vivo” conditions.

Document Downloads