تعیین نسبت مونوسیت‏های کلاسیک و غیرکلاسیک با علائم بالینی بیماری اسکلروز سیستمیک

خلاصه فارسی

زمینه: اسکلروز سیستمیک یک اختلال سیستمیک با علل ناشناخته می باشد که با ضخیم شدگی پوست در اثر تجمع بافت همبند و درگیری ارگان‏های احشایی شامل مجاری گوارش، ریه ها، قلب و کلیه ها مشخص می شود. تریاد پاتوژنز بیماری شامل آسیب عروقی، سیستم خودایمنی ذاتی و تطابقی و نیز فیبروز کلی بدن می‏باشد. هدف: در این مطالعه نسبت مونوسیت‏های کلاسیک و غیرکلاسیک که به عنوان سلول‏های التهابی شناخته می‏شوند تعیین گردید و ارتباط این سلول‏ها با علائم بالینی بیماری اسکلروز سیستمیک بررسی گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی از 26 بیمار اسکلرودرمی که به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) مراجعه کردند و تشخیص اسکلرودرمی برای آنان قطعی گردید و 20 نفر گروه کنترل سالم، بعد از اخذ رضایت نامه و تکمیل پرسشنامه طراحی شده، نمونه خون اخذ شد. پس از جداسازی سلول‏ها، با دستگاه فلوسیتومتری مطالعه شدند. داده ها با استفاده از آزمون های پراکندگی و کای دو و در قالب نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: میانگین سنی شرکت کنندگان در مطالعه به تفکیک گروه مورد و شاهد 49/85 و 49/42 سال بود و اکثر شرکت کنندگان در هر دو گروه زن بوده و بیش از 88/5 درصد خانه دار بودند. 26/9 % بیماران SPAP غیرنرمال، 50 % بیماران فیبروز ریوی، 35/8 % بیماران دارای علائم گوارشی فوقانی و 19/2% دارای علائم گوارشی تحتانی بودند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد مونوسیت کلاسیک، غیرکلاسیک و بینابینی در گروه مورد 2677/58± 3957/26، 489/70± 571/11 و 41/95± 442/88 و در گروه شاهد این نسبت ها به ترتیب برابر 983/93± 1941/20، 17/97± 26/01 و 121/33± 233/50 بود. نتایج نشان اختلاف معناداری از نظر نسبت کلاسیک، غیرکلاسیک و بینابینی بین گروه مورد و شاهد وجود داشت (0/001>p). طبق نتایج نسبت مونوسیت‏های کلاسیک به مونوسیت‏های غیرکلاسیک در گروه بیماران اسکلروز سیستمیک در مقایسه با گروه کنترل سالم کاهش معنی‏داری نشان داد (P=0.01). بین نسبت مونوسیت‏های کلاسیک به مونوسیت‏های غیرکلاسیک با علائم بالینی بیماران همبستگی معنی‏داری مشاهده نگردید (0/05<p). نتیجه گیری: طبق نتایج نسبت مونوسیت کلاسیک و غیرکلاسیک در بین دو گروه مورد و شاهد متفاوت بود و نسبت مونوسیت‏ها ارتباط معناداری با علائم بالینی بیماری اسکلروز سیستمیک نداشت و تفاوت بین دو گروه بیانگر نقش این سلول‏ها در پاتوژنز بیماری است. بنابراین کنترل این سلول‏ها در مراحل اولیه، ممکن است در درمان بیماری کمک کننده باشد.

عنوان انگليسی

Determining the relationship between classical and non-classical monocyte ratios with clinical signs of systemic sclerosis

خلاصه انگلیسی

Background: Systemic sclerosis is a systemic disorder with unknown causes that is characterized by thickening of the skin due to accumulation of connective tissue and involvement of visceral organs including the gastrointestinal tract, lungs, heart and kidneys. The triad pathogenesis of the disease includes vascular injury, innate and adaptive autoimmune system as well as generalized fibrosis. Aim: In this study, the relationship between the ratio of classical and non-classical monocytes, known as inflammatory cells, was determined and is its association with the clinical signs of systemic sclerosis diseases were evaluated. Materials and Methods: In this case-control study, 26 patients with scleroderma who referred to the rheumatology clinic of Imam Khomeini Hospital and the diagnosis of scleroderma was confirmed and 20 healthy controls, after obtaining consent and completing a designed questionnaire, blood sample Obtained. After cell isolation, they were studied by flow cytometry. Data were analyzed using dispersion and chi-square tests in SPSS statistical software. Results: The mean age of participants in the case and control groups was 49.85 and 49.42 years, respectively, and most participants in both groups were women and more than 88.5% were housewives. 26.9% of patients had abnormal SPAP, 50% of patients had pulmonary fibrosis, 35.8% of patients had upper gastrointestinal symptoms and 19.2% had lower gastrointestinal symptoms. The results of the present study showed that classical, non-classical and intermediate monocytes in the case group were 3957.26 ± 2677.58, 571.11± 489.70 and 442.88±41.95 and in the control group these ratios were 983.93 ± 17.97, 1941.20 ± 121.33, and 26.01 ± 23.50 respectively. The results showed a significant difference in terms of classical, non-classical and intermediate ratios between case and control groups (p <0.001). According to the results, the ratio of classical monocytes to non-classical monocytes in the group of patients with systemic sclerosis compared to the healthy control group showed a significant decrease (P = 0.01). There was no significant correlation between the ratio of classical monocytes to non-classical monocytes with patients' clinical symptoms (p >0.05). Conclusion: Since the ratio of monocytes had a significant relationship in the patient group compared to the control group indicates the role of these cells in the pathogenesis of the disease. Therefore, it is suggested that we may be able to help treat the disease by inhibiting these cells in the early stages of the disease.

Document Downloads