نقش وسایل حفاظت کننده رکتوم در پرتودرمانی پس از جراحی پروستاتکتومی رادیکال: یک مقاله مروري

خلاصه فارسی

پرتودرمانی کمکی یا نجات‌دهنده می‌تواند عود بیوشیمیایی پس از جراحی پروستاتکتومی رادیکال را کنترل کند و خطر ابتلا به متاستازهای دوردست را کاهش دهد. افزایش دوز پرتودرمانی پس از جراحی پروستاتکتومی رادیکال می‌تواند منجر به بهبود بقا بدون عود بیوشیمایی شود. در دهه‌های اخیر، علیرغم پیشرفت‌های ایجاده شده در پرتودرمانی، به‌علت نزدیکی آناتومیکی پروستات یا بستر پروستات با رکتوم، سمیّت و عوارض رکتومی ناشی از پرتودرمانی مهمترین فاکتور محدودکننده افزایش دوز می‌باشند. از این‌رو، چندین وسایل حفاظت‌کننده رکتومی شامل بالون‌های داخل رکتومی، مواد جداکننده پروستات از رکتوم همانند هیدروژل SpaceOAR و پروب دور کننده رکتوم برای افزایش فاصله بین پروستات و رکتوم ساخته شده‌اند تا دوز دریافتی رکتوم و عوارض رکتوم را کاهش دهند. در دهه‌ی اخیر مطالعات متعددی این وسایل را در پرتودرمانی پس از جراحی پروستاتکتومی رادیکال بکار گرفتند. بنابراین هدف از این مطالعه مروری غیرنظامند ارزیابی اثر وسایل حفاظت‌کننده رکتومی بر پارامترهای دوزحجم رکتوم و آنوس، عوارض رکتومی ناشی از پرتودرمانی و همچنین حرکت بستر پروستات در پرتودرمانی پس از جراحی پروستاتکتومی رادیکال می‌باشد. نتایج نشان می‌دهد که اگرچه بالون‌های داخل رکتومی می‌توانند منجر به پایداری در موقعیت حجم هدف شوند، اما دوز دریافتی رکتوم، به‌ویژه قسمت قدامی رکتوم را کاهش نمی‌دهند. پروب دورکننده رکتوم و هیدروژل SpaceOAR می‌توانند دوز دریافتی رکتوم را کاهش دهند اما مطالعات بیشتری برای بررسی کارآیی این وسایل در کاهش عوارض رکتومی ناشی از پرتودرمانی پس از پروستاتکتومی رادیکال لازم می‌باشد.

عنوان انگليسی

The role of rectal sparing devices in post-prostatectomy radiotherapy: a review article

خلاصه انگلیسی

Adjuvant or salvage radiotherapy can control biochemical relapse after radical prostatectomy and reduce the risk of distant metastases. Dose-escalated radiotherapy after radical prostatectomy can lead to improved biochemical relapse-free survival. Over the last decades, despite the technological advancements in prostate radiotherapy, radiation-induced rectal toxicity is still the main limiting factor for dose escalation owing to the anatomical proximity of the prostate gland to the rectum. To this end, several rectal sparing devices, including Endorectal balloons (ERBs), prostate-rectum spacers (e.g. SpaceOAR hydrogel), and rectal retractor have been explored to increase the distance between the prostate and the rectum to reduce rectal radiation doses and toxicities. Over the last decade, several studies applied these devices during post-prostatectomy radiotherapy setting. Therefore, the purpose of this review is to evaluate the impact of rectal sparing devices on dose-volume parameters of anorectal, radiation-induced rectal toxicity, and prostate bed motion during post-prostatectomy radiotherapy. The results showed that although using ERBs can lead to stability in the target volume position, it cannot reduce rectal radiation doses, in particular dose to the anterior rectal wall. The application of ERBs can reduce the received dose of the anal wall and increase the geometric reproducibility of the clinical target volume (CTV) position. However, the role of ERBs in reducing the received dose of the rectal wall is still controversial, which can be associated with the displacement of the anterior rectal wall towards the prostate bed (high radiation dose area). The use of SpaceOAR hydrogel can significantly increase the distance between the rectum and the prostate bed and ultimately reduce the dose received by the rectal wall. Also, the use of rectal retractor remarkably reduces rectal radiation doses. The dosimetric and clinical results of the use of SpaceOAR hydrogel and rectal retractor are very promising, and these devices can be used for patients after the necessary evaluations by radiation oncologist in post-prostatectomy radiotherapy. However, further studies will be required to elucidate the efficacy of SpaceOAR hydrogel and rectal retractor in reducing radiotherapy-induced rectal toxicity following post-prostatectomy radiotherapy.

Document Downloads