بررسی در خود ماندگی و نقش خانواده در درمان کودک مبتلا به در خود ماندگی

خلاصه فارسی

مقدمه و هدف: در خود ماندگی یا اوتیسم نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی، همراه با رفتارهای تکراری و تمایلات محدود مشخص می شود.علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز کرده و علت اصلی آن ناشناخته است و شیوع این اختلال در مردان سه برابر زنان بوده و سیری طولانی و پیش آگهی نامساعدی دارد.هدف از این مطالعه بررسی نقش خانواده در تشخیص و درمان کودک مبتلا به اوتیسم می باشد. مواد و روشها: این بیماری راه درمان قطعی ندارد اما روشهای بسیاری برای مواجهه با این چالش وجود دارد که از آن جمله می توان به استراتژیهای زیر اشاره کرد: حمایت و مشورت با خانواده بیماران در مورد میزان درگیری کودک،راه های تشخیص، درمانها مرکز حمایت دولتی و غیر دولتی و توصیه برای مشورت هر چه سریعتر با متخصصین مربوطه برای تعیین تشخیص و میزان درگیری کودک،تشکیل تیمی همراه با کل خانواده ، بررسی کامل کودک از نظر مهارتها و مشکلات، استفاده از برنامه های منسجم ساختار یافته و فشرده، ایجاد محیط ساختار مند و جمع آوری مداوم اطلاعات، ایجاد اهداف روشن و قابل دستیابی و تعیین نیازهای آموزشی، نیاز به سایر افراد خانواده، ایجاد فرصتی برای لذت بردن در کنار خانواده. نتیجه گیری: این اختلال تا سنین بزرگسالی ادامه پیدا می کند و تنها یک تا دو درصد بیماران به وضعیت طبیعی و غیر وابسته به دیگران دست پیدا می کنند و خواهند توانست برای خود شغل و در آمدی داشته باشند و حدود دوسوم بیماراندچار معلولیت شدید باقی مانده و نیازمند خدمات حمایتی از سوی خانواده یا موسسات خاص بیماران مزمن می باشند که در این میان نقش خانواده در تشخیص و درمان این کودکان غیر قابل اغماض می باشد.

Document Downloads