دیسترس دیابت و عوامل تعیین کننده بالینی آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

خلاصه فارسی

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت دیسترس دیابت و عوامل تعیین کننده بالینی آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 200 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان امام خمینی اردبیل، ایران انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه دیسترس دیابت (DDS) بودند. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آمار توصیفی و تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون) انجام شد. نتایج: میانگین مدت زمان ابتلا به دیابت 7/64 سال بود. 63/7% از بیماران دیسترس دیابت متوسط تا شدید داشتند. بعد بار عاطفی دیسترس بالاترین نمره را در بین زیرمقیاس های دیسترس داشت. به علاوه، بین تاریخچه فامیلی ابتلا به دیابت، طول مدت بیماری و نوع درمان با دیسترس دیابت ارتباط وجود داشت. سطوح هموگلوبین گلیکوزیله، شاخص توده بدنی و تری گلیسرید به عنوان پیش بینی کننده های اصلی دیسترس دیابت شناخته شدند. نتیجه گیری: با توجه به بالا بودن دیسترس دیابت در بین مبتلایان به دیابت نوع 2، توجه به پیش بینی کننده های بالینی دیسترس و غربالگری بیماران مبتلا به دیابت، یک روش منطقی برای مراقبین بیماران در بهبودی این بیماران است.

عنوان انگليسی

Diabetes distress and its clinical determinants in patients with type II diabetes

خلاصه انگلیسی

Aim: The present study aimed to determine the status of diabetes distress and its clinical determinants in type II diabetes patients. Methods: This descriptive-analytical study was performed on 220 patients with t diabetes referred to Diabetes Clinic of Imam Khomeini Hospital in Ardabil, Iran. The samples were selected using convenience sampling method. Data collection tools included demographic and disease form and Diabetes Mellitus Scale (DDS). Data analysis was performed using SPSS software version 22 via descriptive (frequency, mean, standard deviation) and inferential statistics (compare means, Pearson correlation coefficient and stepwise multiple regression). Results: The average duration of diabetes was 7.64 (SD ¼ 4.68) years. 63.7% of the patients had moderate to severe diabetes-related distress. Emotional burden dimension had the highest score among the subscales of diabetes distress. In addition, there was a correlation between positive family history (p ¼ 0.017), duration of diabetes (p ¼ 0.028) and type of treatment (p ¼ 0.47) and diabetes distress. Hemoglobin A1C levels, body mass index and triglyceride were the major predictors of diabetes distress. Conclusions: Considering the high prevalence of diabetes distress in patients with type II diabetes, it seems that paying attention to clinical predictors of distress and screening of patients with diabetes is a reasonable and accessible method for health care providers and patients to improve their disease management.

Document Downloads